Ποιος επωφελείται από το σφαγείο στο οποίο στέλνει τους Ουκρανούς η πραξικοπηματική χούντα;
Από τον Fabrizio Poggi για το AntiDiplomatico
Καθώς το διάστημα που μας χωρίζει από την 37η Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, η οποία θα πραγματοποιηθεί στο Βίλνιους στις 11 και 12 Ιουλίου, μικραίνει όλο και περισσότερο, αντιστρόφως ανάλογα, αυξάνεται ο αριθμός των Ουκρανών στρατιωτών και των ξένων μισθοφόρων που δεν θα καταφέρουν να φτάσουν σε αυτές τις ημερομηνίες. Το Κίεβο, αναγκασμένο κυριολεκτικά να αποδεικνύει καθημερινά την ευλαβική υπακοή του στις διαταγές, ενώ συνεχίζει να βομβαρδίζει, όπως κάνει από το 2014, σχολεία, νοσοκομεία, πολιτικά κτίρια στο Ντονμπάς, δεν διστάζει καν να θυσιάσει χιλιάδες δικούς του στρατιώτες.
Από την άλλη πλευρά, οι “ευρωπαϊστικές” πρωτεύουσες, που τώρα έχουν έλλειψη χρημάτων και όπλων (ανεξάρτητα από το πόσο παλιά και αποτελεσματικά είναι), για να στείλουν στους ναζι-πραξικοπηματίες, πρέπει ωστόσο να “αποδείξουν” στους πολίτες τους ότι αυτές οι αποστολές, στα χέρια των Ουκρανών banderistas, αξιοποιούνται σωστά στη “μάχη των πολιτισμένων κατά των απολίτιστων” (Draghi dixit) και δεν “χάνονται” στην παγκόσμια μαύρη αγορά.
Το δε Κίεβο, προκειμένου να πείσει τους πολίτες του ότι η τελευταία προσπάθεια προς τον ακτινοβόλο ορίζοντα της ένταξης στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ είναι πλέον σε απόσταση αναπνοής και απαιτεί “μόνο” μερικές χιλιάδες ακόμη θύματα, ακριβώς εν όψει του Βίλνιους επισπεύδει τις νιοστές εφόδους, οι οποίες θα πρέπει να θεωρούνται προπαρασκευαστικές της “αντεπίθεσης”.
Αυτό συνέβη στη Μαριούπολη και στο Αρτεμόφσκ (ή Μπαχμούτ), όταν η χούντα, προκειμένου να αποδείξει στους “συμμάχους” ότι μπορεί να νικήσει και έτσι να θεωρεί πως δικαιούται να αξιώνει όλο και περισσότερα άρματα και θωρακισμένα οχήματα, καταδίκασε σε συντριβή τους “‘Καντιανούς’ αζωφίτες (μικρό το κακό) και στρατιώτες των μονάδων.
Ούτε η τύχη των ” καταλυτικών ” Leopard και των εκατοντάδων γαλλικών, γερμανικών ή αμερικανικών θωρακισμένων οχημάτων και αρμάτων ήταν καλύτερη.
Το αν η χούντα καταφέρνει πραγματικά να πείσει τους Ουκρανούς για την “αναγκαία” θυσία είναι τουλάχιστον προβληματικό: μια έρευνα που διεξήχθη πριν από λίγες εβδομάδες από το Κοινωνιολογικό Ινστιτούτο του Κιέβου έκανε λόγο για 63% του πληθυσμού που είχε χάσει έναν φίλο, συγγενή ή αγαπημένο πρόσωπο στο μέτωπο- και το 78% εξ αυτών που είχε έναν συγγενή σκοτωμένο ή τραυματισμένο- με παρόμοιους αριθμούς, το 1945, στο Βερολίνο, τα SS κατάφεραν να διατηρήσουν τη “συναίνεση” μόνο με περαιτέρω εκτελέσεις και απαγχονισμούς.
Επίσης για το λόγο αυτό, και δεδομένης της φυσιολογικής πλέον έλλειψης ουκρανικού αίματος για την τροφοδότηση του σφαγείου, στη Δύση, η προσοχή εστιάζεται σε άλλους “ιστορικούς εχθρούς” της Μόσχας: την Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής, που όλο και περισσότερο ” πλημμυρίζουν” με αμερικανικό, βρετανικό, γερμανικό, νοτιοκορεατικό, ισραηλινό και σουηδικό οπλισμό – άρματα μάχης, πυροβολικό, οβιδοβόλα, αντιαεροπορικά και αντιπυραυλικά συστήματα – καθώς και με στρατεύματα από χώρες του ΝΑΤΟ, που δεν σταθμεύουν πλέον εκ περιτροπής, αλλά σε μόνιμη βάση.
Οι ασκήσεις της Ατλαντικής Συμμαχίας εντάθηκαν στην περιοχή: “Spring Storm”, “Baltops 23”, “Griffin Shock 23-1”, “Griffin Storm 2023”, για να μην αναφέρουμε τις πιο εκτεταμένες αεροπορικές ασκήσεις στην ιστορία του ΝΑΤΟ, την “Air Defender 23”.
Προφανώς, στη Δύση υπάρχει η σκέψη όχι για μια “αλλαγή καθεστώτος”, αλλά για μια αλλαγή αλόγων, τώρα που το άλογο του πραξικοπήματος είναι σακατεμένο η μόνη λύση που διαφαίνεται είναι η θανάτωσή του.
Σε κάθε περίπτωση, όπως δήλωσε κυνικά στους Financial Times ο πραξικοπηματίας υπουργός πολέμου Aleksej Reznikov, “ο πόλεμος στην Ουκρανία αποτελεί την πρώτη περίπτωση όπου τα όπλα του ΝΑΤΟ χρησιμοποιούνται σε ευρεία κλίμακα εναντίον του ρωσικού στρατού. Αυτό προσφέρει στους δυτικούς στρατούς ανεκτίμητες πληροφορίες σχετικά με τα χαρακτηριστικά των εξοπλισμών τους… Για την παγκόσμια βιομηχανία όπλων δεν θα μπορούσε να βρεθεί καλύτερο πεδίο δοκιμών”.
Σε κάθε περίπτωση, το ουκρανικό θέατρο χρησιμεύει επίσης για να δοκιμαστούν οι τακτικές και οι στρατηγικές του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας: αφού, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, χύνεται σχεδόν μόνο ουκρανικό αίμα, κάτι που ελάχιστα φαίνεται να απασχολεί τους ναζι-πραξικοπηματίες του Κιέβου, ίσως με την πεποίθηση ότι θα μπορέσουν στο τέλος να σώσουν το τομάρι και τη λεία τους, με τον γνωστό τρόπο του τελευταίου ελικοπτέρου σε κάποια στέγη πρεσβείας των Γιάνκηδων.
Προφανώς, δεν ήταν αυτός ο σκοπός για τον οποίο ο αρχιπραξικοπηματίας κατέθεσε στη Verchovna Rada ένα νομοσχέδιο για την ανάδειξη της αγγλικής γλώσσας ως δεύτερης κρατικής γλώσσας, η οποία θα πρέπει να χρησιμοποιείται στις ουκρανικές διεθνοτικές σχέσεις.
Οι πολιτικοί και στρατιωτικοί δημόσιοι υπάλληλοι, οι τοπικοί διοικητικοί υπάλληλοι και οι δικαστές θα πρέπει να τη γνωρίζουν- για την πρόσβαση σε μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών θα πρέπει πρώτα να δώσει κανείς εξετάσεις Αγγλικών. Αυτό, σε μια χώρα όπου ούτε καν όλοι οι Ουκρανοί δεν κατέχουν τα επίσημα ουκρανικά και χρησιμοποιούν ένα είδος ρωσικής γλώσσας με διάφορες τοπικές ιδιαιτερότητες.
Λίγη σημασία έχει: τα αγγλικά θα είναι η γλώσσα της νέας “αριστοκρατίας” των πραξικοπηματιών. Ο απλός λαός μπορεί να μη γνωρίζει καν αγγλικά, όπως ακριβώς στη Ρωσία του 19ου αιώνα οι αριστοκράτες ξεχώριζαν από τον λαουτζίκο μιλώντας γαλλικά.
Το περίεργο, γράφει ο Andrej Dobrov στο RenTV, είναι ότι το ζήτημα της αγγλικής γλώσσας είναι πάνω απ’ όλα κληρονομιά όχι των Γιάνκηδων, αλλά της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, η οποία “εκπαίδευσε τις αποικίες της να αγαπούν τα αγγλικά: στο Μπελίζ, την Γκάμπια, τη Ζάμπια, το Κιριμπάτι, τα αγγλικά είναι η επίσημη γλώσσα- ή στην Ινδία, το Μπαγκλαντές, την Μποτσουάνα, το Καμερούν, το Πακιστάν κ.λπ., όπου η επίσημη γλώσσα είναι η τοπική, αλλά τα αγγλικά είναι η δεύτερη κρατική γλώσσα. Όλες οι πρώην αποικιακές χώρες- και τώρα η Ουκρανία φιλοδοξεί’ να θεσμοθετήσει το δικό της αποικιακό κράτος, αλλά υπό την αστερόεσσα.
Η πρόταση αυτή, μαζί με εκείνη της επίσπευσης των εορτασμών των Χριστουγέννων από τις 7 Ιανουαρίου (Ορθόδοξοι) στις 25 Δεκεμβρίου (Καθολικοί) ( στις 6 Ιουλίου, αξιωματούχοι του Υπουργείου “πολιτισμού”, μαζί με πολυάριθμους αστυνομικούς και υποστηρικτές της σχισματικής “Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας”, περικύκλωσαν τη Λαύρα του Κιέβου-Pecerskaja, έναν από τους κύριους τόπους της Κανονικής Ορθοδοξίας, και την έχουν αποκλείσει, εμποδίζοντας την πρόσβαση των πιστών σε αυτήν), ή εκείνων που αφορούν τις ημερομηνίες ορισμένων επίσημων εορταστικών εκδηλώσεων και, κυρίως, οι πρόσφατες και όλο και πιο συχνές επαφές με την αντιδραστική πολωνική κυβέρνηση, δεν βοηθούν στην αποσιώπηση των φημών σχετικά με τα σχέδια του πραξικοπηματικού καθεστώτος να επιβιώσει ξεπουλώντας ουκρανικά εδάφη στην διαβόητη “Kresy Wschodnie” του Piłsudski.
Αρπάζουν κάθε ξεροκόμματο και ξεπουλάνε ό,τι μπορεί να πωληθεί, προκειμένου να επιδείξουν τον κυνισμό τους, ο οποίος είναι εδώ και καιρό εμφανής ακόμη και στους πιο ένθερμους υποστηρικτές του “πολιτισμού έναντι της ανομίας”, αρκεί να επιλέξουν ειλικρινά μια λύση της σύγκρουσης με διαπραγμάτευση και όχι “τη μόνη δυνατή λύση: τη νίκη του Κιέβου”.
Μια “ενιαία λύση” που εξυπηρετεί τα συμφέροντα όχι του ουκρανικού λαού, αλλά των σφαγέων του και των “αρπαχτικών της Ευρώπης” που παραμονεύουν.
Προς το παρόν, πιο πεζά, σύμφωνα με το γνωστό αμερικανικό “πρακτικό πνεύμα” και λόγω των χρεών που έχει συσσωρεύσει η χούντα, το Κίεβο προσανατολίζεται στην πώληση των μεγάλων ουκρανικών κρατικών εταιρειών στο αμερικανικό κεφάλαιο.
Σύμφωνα με το κινεζικό CCTV News, η Morgan Stanley πέτυχε απόδοση 47% μόνο τους τελευταίους τρεις μήνες αποκτώντας ουκρανικά ομόλογα και μετοχές.
Ακόμη και πριν από τις 24 Φεβρουαρίου 2022, ο Τζο Μπάιντεν είχε εγκρίνει την προμήθεια όπλων στην Ουκρανία- ωστόσο, δεδομένου ότι πρόκειται για “μίσθωση”, λογικά ο “μισθωτής” αναμένει από τον Ζελένσκι να επιστρέψει είτε τα όπλα είτε την αξία τους σε χρήμα.
Το CCTV υποστηρίζει ότι, σύμφωνα με τους όρους που υπογράφηκαν, ο Zelensky θα αναλάμβανε να μεταβιβάσει διάφορα βασικά περιουσιακά στοιχεία της Ουκρανίας – κρατικές επιχειρήσεις, υποδομές, δίκτυα ηλεκτρικής ενέργειας, γεωργικά και βιομηχανικά περιουσιακά στοιχεία – στην BlackRock, η οποία δεν θα πλήρωνε καμία αποζημίωση, αλλά θα αναλάμβανε να ρυθμίσει τα χρέη του Κιέβου.
Σύμφωνα με γερμανικές πηγές, μόνο τον τελευταίο χρόνο, ο όγκος της βοήθειας των ΗΠΑ και της ΕΕ προς την Ουκρανία φέρεται να ήταν περίπου 170 δισεκατομμύρια ευρώ: Ας το πουν οι ίδιοι στο λαό τους, στους ανέργους, στους συνταξιούχους, στους ενταγμένους στο ταμείο ανεργίας – ας το πουν αυτοί που φωνάζουν για “τη μόνη δυνατή λύση“.
